Emigreren naar Bali en heimwee

We wonen nu iets langer dan een half jaar op Bali en het bevalt ons nog steeds heel goed. Het voelt wel alsof we hier al twee jaar wonen omdat we zoveel hebben meegemaakt. En natuurlijk is het niet allemaal koek en ei om te emigreren naar Bali zoals iedereen misschien denkt.

Heimwee

Zo had Teun het in het begin wat moeilijk en miste zijn oude school. Toen sliep hij met de foto van zijn klasgenoten in bed. Nu is hij helemaal gewend en wil hij niet meer terug. Anna had het in het begin helemaal niet moeilijk, maar begint de laatste maand heimwee te krijgen. Ze mist haar nichtjes, neefjes en vriendinnen. Vorige week barstte ze nog in huilen uit toen ze een foto zag van een verjaardag waar al haar vriendinnen waren. En in overmaat van ramp vond ze die dag ook nog een slang in haar klerenkast. Toen was ze er helemaal klaar mee….

Als ik haar twee dagen later vraag, nadat we na het surfen in een zwembad met glijbaan liggen te chillen, of ze nog naar Nederland wil is haar mening gelukkig weer 180 graden gedraaid. En zo is het ook; Emigreren naar Bali of een ander land veroorzaakt een achtbaan van emoties. Maar zoals een vriendin ooit tegen me zei: ‘Daardoor heb je wel het gevoel dat je leeft’.

Een ander nadeel is als familieleden ziek of jarig zijn en je niet even snel naar Nederland kunt. Theo’s vader gaat op dit moment niet zo goed. Hij lag op de intensive care. Hij is nu weer thuis maar echt beter wordt het niet. Je weet dan niet wanneer en of je dan naar Nederland moet vliegen. Theo is bezig met het afronden van de verkoop van onze eerste eigen villa, dus hij kan nu niet weg. Hij zal daarna wel voor een paar dagen naar Nederland gaan.

De 5 emotionele fases van emigreren naar Bali

Het schijnt ook wel normaal te zijn al die emotionele fases. Zo schijnen er 5 emotionele fases te zijn als je emigreert. De eerste fase is de honeymoonfase of toeristenfase. Het is dan net als met een relatie waar je net verliefd bent. Je bent verliefd op het land en het leven voelt als een grote vakantie. Deze fase duurt een paar weken/maanden.

Vervolgens kom je in de eerste cultuurshockfase. Het nieuwe is er vanaf en dingen beginnen je te irriteren zoals het drukke verkeer in het hoogseizoen en de irritante toeristen die halfnaakt op de brommers rijden. Je bent snel moe en hebt minder energie. Dan kom je in de aanpassingsfase waarin je het leven begint te accepteren en je je vaste supermarkt, kroeg en sportschool hebt. De vierde fase is een dieptepunt en is de echte cultuurshockfase. Je begint je dan echt af te vragen waarom je in godsnaam verhuisd bent. Je merkt dat je minder connectie hebt me je thuisland en voelt je wat verloren. De laatste fase is de integratiefase. Dan begin je je pas echt thuis te voelen in het nieuwe land….Dit alles bij elkaar duurt een paar jaar..

Ik heb geen idee in welke fase we nu zitten. We hebben eerder 1,5 jaar op Bali gewoond toen Anna 2/3 jaar was en ik zwanger was en bevallen ben van Teun. We hebben sommige fases toen al meegemaakt dus misschien dat we nu sommige overslaan. Ik heb het toen ook echt gehaat hier. De zwangerschap, het feit dat de kinderen heel veel ziek waren en vaak in het ziekenhuis lagen (Teun zelfs op de intensive care) en het hebben van weinig geld maakten het leven ook niet makkelijker. De cultuurshockfase hakte er daardoor misschien extra hard in.

We blijven nog een jaar op Bali

Op dit moment wegen in ieder geval de nadelen van wonen op Bali niet op tegen de voordelen. Natuurlijk mis ik mijn familie, vrienden en mijn hond. En graag zou ik even in een Nederlandse supermarkt willen lopen voor lekker Nederlands brood met kaas, leverworst, pindakaas of een kroket. Ook mis ik een lange wandeling door het bos waarin je koude lucht inademt en de seizoenen zoals de lente waarin alles weer tot leven komt. Maar toch zal ik dat (nog) niet willen ruilen voor deze totaal andere wereld aan de andere kant van de aardbol. De cultuur blijft me nog steeds verbazen, het Indonesische eten is heerlijk en ik hou van dit chaotische vieze land zonder regels. Er is nog zoveel te zien en te doen. Dat is dan ook een van de redenen dat we besloten hebben om nog een schooljaar te blijven.