In verhouding met de Indonesiërs ben ik rijk. Ik pin vaak 200 euro. Dat is voor velen hier een maandsalaris. Het zou hetzelfde zijn als ik in Nederland twee duizend euro pin. Mijn portemonnee puilt dan soms ook uit van het geld. Allemaal biljetten van 100.000 rupiah. 100.000 rupiah is het hoogste biljet wat er is en is omgerekend zo een 6,50 euro. Op dit moment heb ik 24 van die biljetten bij me. Het muntje met de laagste waarde is hier 100 rupiah. Dat is omgerekend op dit moment 0,0062 euro (ongeveer een halve cent)…..
Arm en rijk
Ik heb dan net ook boodschappen gedaan voor 300.000 (20 euro) rupiah bij Pepito, een dure supermarkt met westerse producten. Een liter Yoghurt kost bijvoorbeeld 80.000 rupiah (5 euro). Dat is veel geld voor hier. Onze schoonmaker, ze heet Justin, is fulltime schoonmaker bij meerdere villa’s en verdient zo een 370 euro per maand. (Het minimumsalaris voor Bali is 150 euro per maand). Die Yoghurt van 5 euro is 1,35% van haar maandsalaris. In verhouding is dat alsof in Nederland die yoghurt ongeveer 27 euro kost….. Brood bij de bakker of een biertje in de kroeg kost in verhouding 11 euro en een lesje yoga 50 euro. Laten we het dan maar al helemaal niet hebben over hoe duur ons huis en de school van de kinderen voor hen is. Hoe kan Justin dan hier leven?
Justin, onze schoonmaker
Justin komt uit een klein dorp uit Sumba, een van de armste eilanden van Indonesie. Ze heeft haar zoontje bij haar moeder gelaten en is samen met haar man naar Bali verhuisd om hier te werken. Ze kan hier namelijk goed geld verdienen in villas van bules (blanke mensen) als schoonmaker. Justin woont in een kos kosan. Dat is een soort kamer met een keukentje en een badkamertje. Daar betaalt ze ongeveer 50 euro per maand voor. Ze eet natuurlijk geen yoghurt, maar 3 keer per dag rijst. Bij de lokale Warung kost een Nasi goreng gerecht 10.000 rupiah, dat is 65 cent. Een Babi Guling kost iets meer, zo een 2 euro. Ze gaat natuurlijk ook naar de markt en kookt zelf. Dat is nog goedkoper. Benzine is hier ook maar 65 cent per liter. Justin verdient voor iemand uit Sumba best veel geld, maar is vergeleken met mij en de touristische wereld op Bali weer arm.
Bali bestaat uit de wereld van Justin en mijn wereld. De armere Indonesiërs zoals Justin, die werken in de rijke wereld van de (meestal westerse) toeristen, expats en digital nomands. Het lijkt me bizar voor haar dat ze werkt in een wereld waar mensen uit (meestal) andere delen van de wereld in haar eigen land zoveel geld uitgeven. Een wereld met dure hotels en villas, de beste internationale restaurants , dikke clubs met bekende Djs, yoga, surfen, cruesli en natuurlijk yoghurt.
Dit gebeurt, maar ik ben van mening dat jouw voorbeeld niet het meest geschikte is, omdat het lijkt op het bespreken van de 250.000 Nederlandse kinderen die onder de armoedegrens leven of de 540.000 Nederlanders die onder de armoedegrens leven.
Het is vergelijkbaar in Indonesië; er zijn veel afgestudeerde Indonesiërs die meestal in Jakarta wonen, en in gebieden zoals Bintaro, Kuningan of Menteng. Deze Indonesiërs zijn vaak welvarender dan de gemiddelde Nederlander.
Mijn vrouw en haar familie zijn afgestudeerde mensen en hebben goede banen met hoge inkomens, en zo zijn er velen. Dit betekent dat je in elk land ter wereld rijk en arm kunt vinden, zelfs in Amerika, waar ongeveer 771.500 mensen geen woning hebben en op straat leven. In Indonesië zijn er ongeveer 134.000 miljonairs, wat betekent dat je overal rijk en arm kunt vinden.